Remorseful Eulogy – 2012

2012 has been full of ups and downs – of course, it must be no different to me. But while, I definitely owe my appreciation and thanks to all those who are part of my life; I also feel apologetic to those who felt, I am not the same this year.

What a fantastic year that was – the moments, which didn’t knew what is going to come; the moments, which expected something to happen and (needless to say) turned out to be something else; the moments, which turned out to be a catastrophe – a minute after a memorable adornment; the moments, when am appreciated for what I have not done correctly and insulted for what I have done correctly; ceteris paribus – the mind can love something at one point in time and hate the same thing at some other point in time – the list is endless.

My year end note of 2011 was more on relationships. Well I remember Will Smith’s quotes and I find it apt to quote at the end of 2012 – “Throughout your life, people will make you mad, disrespect you and treat you bad. Let God deal with things they do, because hate in your heart will consume you too”.  I would like to share the same thought to those who felt (or still feel) I was on the other side.

Well this was the year where I moved from 200 year old company to a 100 year old company after having served almost 8 years (half of my total experience). My heartfelt thanks to all those who made my stay memorable and apologies to those who felt I have disappointed them. I definitely owe special dedications to some who made my work-life balance – a cake walk.

Throughout the year, there were admonitions for several things; which I conveniently snubbed, with the firm belief that everything is for good; but more than believing “everything is for good (blindly)”, I should start thinking or rather believe “everything happens for a reason”. Focus to correlate those warnings and happenings and clear the mess in between – the high priority job in hand.

Well my fervour in certain pastimes got (re)discovered this year I should say. These activities, which not only allows me to give something back to the society but also puts me in touch with right people and friends; visit various literary clubs and meet people; exchange ideas; talk to them after making genuine grounding related to the topic – It is always such a pleasure and so much fun to connect back with people who has the same interest as you.

Peaceful and rueful moments are unavoidable in life and this year is no exception. Made some new contacts; lost few old contacts; some out of sight; some out of mind; some trying hard to stay in memory while some hardly stays in memory; many a times standing as epitome of guilty; sometimes an icon of innocence especially when people enjoy putting you in back-foot through their anger, questions etc. etc. Well it is not always easy to convince somebody with our thought but what I comprehend is “we do not always have to be correct – but we can always stand to correct ourselves”.

Keep your thoughts positive because your thoughts become your words;
Keep your words positive because your words become your behaviour;
Keep your behaviour positive because your behaviour becomes your habits;
Keep your habits positive because your habits become your values;
Keep your values positive because your values become your destiny.
- Mahatma Gandhi 

Looking forward to a positive 2013. Happy New Year...

A Journey (with faith)

It all started in jiffy when we decided to go and see the much heard "Thanneermalaian Temple" in Penang with my friend who had a life time commitment in 36 hours from the start of journey. Well its true that every big journey starts with a small step and so was ours....

After contemplating for few minutes about the possibility of delay in bus travel to Larkin, we decided to take train and reached Larkin around 10 PM and started to hunt for bus to Penang. With no options left, we bought tickets to Kuala Lumpur, from where we were told to take another bus to Penang. This was not what we expected but nevertheless, we bought the ticket and headed to dinner. (Surprisingly) explaining what a vegetarian food was tougher .. may be its the time of the day we went there.. But then we managed to explain and get some vegetarian food and came back to the platform, where we were told that there is a bus to Penang available and we could take that straight away. We were excited partly because we dont' have to get down in KL at 4 in the morning and partly because we could save time to come back within the target time.

The bus went to Butterworth around 8 AM after literally going through each and every street,  that the bus can go. Once again we had a confusion followed by a momentary decision to take ferry to the Penang and got down to take the ferry. Without any delay, we were in the ferry and timing couldnt' be any more perfect. This was an amazing experience as the ferry we got in had two floors, where in there were about 100 cars - The people use these ferries to travel between islands and its their daily routine. The way these cars come into the ferry from normal roads (where we were walking) and the way these exit the ferry along with us is never a forgettable experience. Have watched such scenes in movies though...

After about 15 minutes, we reached the place where we were supposed to get freshened up and its a huge 3 storey house with just rooms and bathrooms. Heard this was built about 100 years ago, by a specific community (common in South India) just for the sake of travellers to come and freshen up. Seeing the reception and facilities, I was thinking about the concept of backpack travel, which has become common these days was something very ordinary facility about a century ago or even before that. We were told not to wait for bus no 10, due to its frequency and was advised to take an alternate bus. Once again information just started flowing in without we asking for directions.

We thanked the custodian of the place and went to a place called "KOVIL VEEDU" - This is not just an edifice or a temple - the Sanctum Sanctorum simply gives a feel that I am at the right place. I felt I have never experienced the tranquility in that place anywhere else and felt for a second that the purpose of my trip is fulfilled. Once again, this place was closed when we went and somebody in office came forward (on his own) to help us and let the custodian Thaatha (Old man) to open the door for us. Our day could not have started any better and it was indeed a blissful start.

Heading to bus stop, took bus 101 to Adventist hostpital (as per route map suggested by the gentleman at the place we got freshened up) and decided to walk after we reached there. Spent couple of minutes at Sri Muneeswaran temple at the corner of the road, we reached a temple, which is located before the Thanneermalaian Temple on the same road. The time was around 11.30 (30 minutes before the closure time) and we spent few minutes and had to be there for Uchi kala poojai (the prayer usually offered around mid day time and its generally believed that people should not leave the temple during this prayer). While I was awestruck with the layout of the temple and the serenity of the place, and my friend was busy talking to God, my bustling mind became curious to see what more in store for me in this trip. Coincidentally, I heard somebody saying the temple at the hilltop might close around the same time as this and if we are lucky we can see the deity there. Both of us decided to take a chance and went to the hilltop and found about 700+ steps to be climbed to reach the top.

With all the positive energy that was accumulated since morning we started climbing (knowing fully well that the temple might be closed and we may not get in to the temple). There was a place in between (may be after about 300 steps or so) where we both felt tired and couldnt' climb any more. Incidentally, this was the place where the temple was located previously. As I was asking my friend whether we can return, heard a bell sound, which is usually the indication of Uchi kaala poojai and that the temple is open. God knows (and only He really knows) how we got the strength at that point in time - we both were inside the temple in next 3 minutes. Yet another tranquil experience witnessed. We both sat there for a while next to a big fan and with so much of sweating, I was looking like a guy who came straight out of bath. After spending sometime we were walking back when I noticed wonderful saying along the path of the stairs and (may be a co-incidence that) these were conveying or hinting what I went through personally over a period of time and each one was like giving me a message in its own way. As my mind was taking time to comprehend on various experiences during the last 12 hours, my friend just said "avaru pakkanum nu mudivu pannitaru - so namma ponom" (meaning HE has decided to see us and hence we went there - what a humble way of surrendering - I was thinking to myself and reiterated the thought that was running in my mind).

After waiting for a while (during which time I noticed that there is a Meenakshi Sundareswarar temple right next to this temple and was remembering my father who recently shared the relevance of this form of Shiva to our life) we took the bus, which again took for ever to reach the Jetty - where we are supposed to take the ferry back to Butterworth. We came there around 3.20 and the next immediate bus available was at 4.30. By that time we both were exhausted and was hungry too. We got the ticket and went to a nearby food court and took time to explain that lady what a vegetarian food is and what all it contains... Luckily again from nowhere somebody appeared in the shop who translated all our requirements in the local language and disappeared before even we could thank him. We had Mee-Goreng; and Nasi-Goreng with utmost faith that its a vegetarian food. We took the bus around 5 PM and was hoping to reach Kuala Lumpur (KL) by 9 where from we could take a bus to Singapore and reach per the plan.

At one point in time, it was felt that even nature was against us (nothing new to me, as it has been like that off late). Heavy traffic and bad weather caused the bus to move at a snail's pace. We reached KL by around 11 PM and we had no option but to depend on a guy who said he has two tickets for a bus which starts at 2.30 AM - Enfolded by some doubts about what time we will reach Singapore, we were going in all directions hunting for bus to Singapore. Eventually came back to the same guy who by then had only two tickets next to where all the luggages are kept. We were caught again by fear / doubts as to what other choices, if any, do we have. We were standing in the middle of the road at midnight with no options, thinking what to do, when suddenly the same guy came and said there are 2 seats available in the bus coming at 2.30 and it costs RM 130. The cash we had was RM 110 and we said we will get him the balance shortly. Went to a nearby hotel and managed to convince the owner to give us some Ringgit in exchange for SGD and paid for the ticket.

Boarded the bus 'exactly' at 2.30 and had disturbed sleep until 6.30, when few passengers like us, who are heading to Singapore, were asked to take another bus at Larkin. It was only then we came to know that the bus at 2.30 came from the same place where we went in the morning from Butterworth. A message indeed - I thought. Reached Beach Road around 7.30 and took a cab to home, when I was telling my friend that we should plan a bit more next time and ensure we see Bathu caves temple in KL and come. He acknowledged and was silent (probably engrossed in his tensions to reach his (new) office on time). Just after few minutes, he asked me to look at the sticker next to steering and it was the sticker of Bathu caves shrine with Lord's face engraved. Before I could realize what was happening the taxi driver asked me where should he stop and I just replied "yes stop here", which was right in front of my house.

True to the wordings I saw in the temple steps, Every journey starts with a small step and after every journey, each step crossed will be an experience of its own. One thing that we all keep in our subconscious mind irrespective of our belief system is FAITH and very truly said in my mother tongue "நம்பினவனுக்கு  நடராஜன்" (Nambinavanukku Natarajan - whoever has complete faith in God, will be blessed eventually after some hardships and nothing is permanent in this world - not even troubles).

தோனி

ரொம்ப நாள் ஆச்சு சிந்தனை குதிரையை ஓடவிட்டு... சமயத்துல இப்படி ஆயிடும்.. எதையும் எழுதத்  தோனாது.. எதையும்  செய்யத் தோனாது.

சமீபத்தில் பார்த்த பழைய திரைப்படம் ஒன்று தான் திரும்ப என்னை யோசிக்க வைத்தது. தமிழ் சினிமா எத்தனையோ படங்களை படைத்திருக்கிறது. இதில் குடும்ப உறவு பற்றி படங்கள் ஏராளம். அதில் அப்பா-பிள்ளை உறவு முறையை மையமாக வைத்து எடுக்கப்படும் படங்கள் சற்றே குறைவு தான் என்று சொல்ல வேண்டும்.

மேலோட்டமாக இது இந்திய பாடத் திட்டத்தில் மாறுதலை கொண்டு வர பாடுபடும் ஒரு அப்பாவின் குமுறல் என்று பார்க்க எண்ணினாலும் அதையும் தாண்டி ஒரு சமுதாய பிரச்சனையை இந்தப் படத்தில் நான் பார்க்கிறேன். என்றென்றும் தலைமுறை தலைமுறையாக இருக்கும் பிரச்னையை பிரதிபலிக்கும் படமாகத்தான் பார்க்க தோன்றுகிறது. அப்பா-மகனுக்கும் இடையே இருக்கும் ஒரு சிறிய (இல்லை இல்லை பெரிய இடைவெளியை முரண்பாட்டை) மையமாக எடுக்கப்பட்ட படம்; பார்க்க வேண்டிய படம் என்று தான் தோன்றுகிறது..

அப்பாவின் அனுபவம் - மகனின் ஆசைகள்; அப்பாவின் ஆதங்கம் - மகனின் தவிப்பு; அப்பாவின் விவேகம் - மகனின் வேகம்; இப்படி பல ஆண்டுகளாக பல தலைமுறையில் பார்த்தது தான் என்று இந்த படத்தை ஒதுக்கி வைக்கவும் என் மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை... காரணம் - இத்தனை வருடங்களாக இத்தனை தலைமுறையாக  - இன்றும் முடியாத பிரச்சனையாக இது இருக்கிறது என்ற உண்மை..

மகனைத் தன் தோள் மீது அமர்த்தி கூட்டிக்கொண்டு போகும் போது தான் காணாத உலகத்தை மகன் காண வேண்டும் என்று அப்பா ஆசை படுகிறார் என்று சொல்லி வந்த சமூகம் அந்த பையனின் காலை கெட்டியாக தன் தோளில் புடித்து வைத்திருக்கிறார் அப்பா என்ற உண்மையை மறைத்தது.. ஏனோ மறந்தது... அதே போல் பிள்ளையும் பார்க்கின்ற விஷயத்தை எல்லாம் அப்பா விடம் சொல்லுவான் என்று சொன்ன சமூகம் அவன் பார்க்கின்ற விஷயங்கள் அவனுள் வேறு ஒரு பரிமாணத்தை வளர்க்கிறது என்ற உண்மையை மறைத்தது.. மறந்தது என்று தான் சொல்ல தோன்றுகிறது.

இந்த பிரச்சனை ஏன் எல்லா அப்பாவிடமும் பார்க்க முடிகிறது ? உளவியல் ரீதியாக யோசித்தால் ஒன்று புலப்படுகிறது. தான் பார்த்துக் கொண்ட குடும்பம் இன்று தன்  மகன் பார்த்துக்கொள்கிறான் என்ற பெருந்தன்மை ஒரு பக்கம் இருந்தாலும் கெட்டுப் போய்விடுமோ இந்த குடும்பம் என்ற அக்கறை.. தன்னை ஒதுக்கிவிடுவார்களோ என்ற ஒரு உள்பயம். நியாயமானது தான்... எப்படி அம்மா தன்  மகன் சான்றோன் என்று கேட்ட பின்பும் மருமகளிடம் தன்  மகனை விட்டுத்தர மறுக்கிறாளோ அப்படி இது அப்பாவின் உலகம்.. உள்பயம் என்று தான் சொல்ல தோன்றுகிறது,... இயல்பிலேயே  மனிதன் எதையும் இழப்பதற்குத் தயாராக இல்லை என்ற அடிப்படையில் இது உண்மையாகத் தான் இருக்க முடியும்.

மகனின் பார்வையில் இருந்து இதைப் பார்த்தால் வேறொரு கோணம். சாதிக்க வேண்டும் என்ற வெறி... அப்பாவின் அம்மாவின் கஷ்டத்தை துயரத்தை பார்த்து பார்த்து மனம் நொந்து நொந்து வளர்கிறான்.  (ஏகப்பட்ட பணம் இருக்கு - அதை அனுபவிக்க வேண்டும்.. வாழ்க்கை இன்றோடு முடிகிறது - வாழ்ந்துவிட வேண்டும் என்ற (அசட்டு) ஆசை இருக்கும் மகன்களை நான் என் சிந்தனை எல்லைக்குள் அனுமதிக்கவே இல்லை.)

தன் மீது யார் நம்பிக்கை வைப்பார்கள் என்ற எதிர்ப்பார்ப்பு நாளுக்கு நாள் அதிகம் வளர்வது  இயற்க்கை. இளம்  பருவத்தில் தன் தோழர்கள், ஆசிரியர்கள், பக்கத்துவீட்டு காரர், தன்னை சுற்றி இருப்பவர்கள் என்று யாராவது நம்புவார்களா என்று ஏக்கம் துளிர் விடும் வாழ்க்கை களம். வாழ்க்கை காலம். இதில் யார் நம்பினாலும் நம்பவில்லை என்றாலும் பெற்ற தாய் தந்தை நம்புவார்கள் என்று நம்பிக்கை வைக்கும் வயது.  

ஆனால் என்ன காரணத்தினாலோ இந்த உறவில் மகன் மீது அம்மா வைக்கும் நம்பிக்கையை விட அப்பா வைக்கும் நம்பிக்கை சற்று குறைந்து தான் இருக்கிறது.... இதற்கு என்ன செய்யலாம் என்ன செய்ய கூடாது என்று ஏகப்பட்ட சிந்தனை வாதிகள் பேசுகிறார்கள் ... எழுதுகிறார்கள்.. அனால் பேசுவதாலோ எழுதுவதாலோ இது முடியப்போவதில்லை.

மேலே கூறிய அப்பாவின் அனுபவம் - மகனின் ஆசைகள்; அப்பாவின் ஆதங்கம் - மகனின் தவிப்பு; அப்பாவின் விவேகம் - மகனின் வேகம்; இந்த இரு வேறு பண்புக்கூறுகளும் எந்த மையப்புள்ளியில் சந்திக்கிறதோ அங்கே பிரச்சனை வராது.. அங்கே அமைதி நிலவும்.. நல்ல குடும்பம் பலகலைக்கழகமாக  மாறும்..  அப்படி மாற, இரு சாராரும் இருவர் மீதும் நம்பிக்கை வைக்க வேண்டும்.. அதை விட முக்கியம் நம்பிக்கை வைக்கிறோம் என்று புரிய வைக்க வேண்டும்.  இதனால் பிரச்சனை முடிவுக்கு வருமோ இல்லையோ, நம்பிக்கை மீது நம்பிக்கை வரும் என்று நம்புவோம்...

மீண்டும் சிந்திப்போம் !!!!

ஆராய்ச்சி .....!

கரூரில் நடந்த ஒரு சம்பவம் சமீபத்தில் நடந்தது என்ன நிகழ்ச்சியில் பார்த்தேன். யோசிக்க வேண்டிய ஒரு விஷயம் என்று தோன்றியது. தொழில்நுட்பமாக ஆராய வேண்டிய விஷயமாக காண்பிக்கப் பட்டாலும் ஒரு நெருடல் இருந்தது எனக்கு.. ஒரு தேடல் இருந்தது.. ஒரு வருத்தம் இருந்தது..

சம்பவம்: ஒரு கல்யாண நிகழ்ச்சியில் எடுக்கப்பட்ட புகைப்படம் - அதில் ஒரு கோவில் கர்பக்ரிஹத்தில் இருந்து வானத்தை நோக்கி ஒரு ஒளிகீற்று போவது தெரிந்தது. மக்கள் இதை ஒரு கடவுளே விடுத்த எச்சரிக்கை என்று எண்ணி கும்பாபிஷேகத்துக்கு ஏற்பாடு செய்ய நினைக்கிறார்கள்.

பல வருஷமா தன்னோட சக்தியை இழந்து செல்வாக்கு இல்லாமல் தான் இருந்து வந்த இந்த கோவில் பக்கம் திடீரென்று அந்த கிராமமே தன் பார்வையை திருப்பி இருக்கிறது.  ஒரே ராத்திரியில் அந்த கிராமமே பரபரப்பில் மூழ்கி போனது. இவ்ளோ பெரிய சக்தி நம்ம ஊருக்குள இருக்குன்னு வெளிகாட்டிருக்கிறது. இப்போ இந்த கோவிலில் திருவிழா நடத்தி 11  வருஷம் ஆனதால் இப்போது அதற்கு  ஏற்பாடு பண்ணப்பட்டு வருகிறது. அந்த ஊரில் சாமி இன்னும் இருக்குனு கடவுள் நினைவூட்டுகிறார் என்று தான் மக்கள் நம்புகிறார்கள். ஒழுங்காக பூஜை நடக்காததால் சாமி இரவு நேரம் கோவிலை விட்டு பொய் விடுகிறார் என்ற நம்பிக்கையும் உலா வரத்தான் செய்கிறது கிராம மக்களிடையே. அதனால் தான் மக்களுக்கு சமீப காலத்தில் பல நோய்கள் வந்ததாகவும் திருவிழா ஏற்பாடு ஆரம்பித்தவுடன் நோய்கள் மறைய தொடங்கியதாகவும் நம்பப் படுகிறது.

அந்த கிராமத்தில் ஒவ்வொரு பிரிவினரும் தன்னிச்சையாக பிரிந்து ஒவ்வொரு கோவிலை வணங்கும் பழக்கம் இருந்திருக்கிறது. இப்போது இந்த புகைப்படம் ஏற்படுத்திய திருப்பமாக எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்து தன் பகையை மறந்து ஒட்டு மொத்த கிராமமும் திருவிழாவிற்கு ஏற்பாடு செய்திருகிறார்கள் என்று நினைக்கும் பொது அவர்கள் நம்பிக்கையை பாராட்டாமல் இருக்க முடியவில்லை.

இந்த புகைப்படம் எவ்வளவு பெரிய அதிர்வலைகளை ஏற்படுத்தி இருக்கு என்பதை ஆய்வாளர்களும் மீடியாக்களும் மக்களும் இப்படி பார்கிறார்கள் என்று பார்த்தால்  தலை சுற்றுகிறது.  விஜய் டிவியின் பல நிகழ்ச்சிகள் மக்கள் மனதை உரசிப்பார்க்க பேர் போனதென்றாலும் இது போன்ற நம்பிக்கை சார்ந்த விஷயத்தை கூட ஒரு ஆராய்ச்சி கண்ணோட்டத்தோடு அணுக தயங்கவில்லை.. சில புகைப்பட நிபுணர்களை அணுகி இந்த புகைப்படத்தில் இருக்கும் ஒளிக்கீற்று உண்மைதானா என்று கேட்டிருக்கிறார்கள். ஏற்க்கனவே இப்படி பல புகைப்படங்கள் இணைய தளங்களில் இருப்பதும் தெரிய வந்திருக்கிறது. இதில் ஆச்சரியம் அதிசயம் எதுவும் இல்லை... அது கேமராவில் இருக்கும் சாதாரண கொலருபடியால் வருவது என்று சொல்கிறார்கள். இது போன்ற விஷயம் கற்பனையான விஷயங்கள் தான் என்றும் நிபுணர்கள் தங்கள் கருத்துக்களை தெரிவிக்கிறார்கள். சில போடோக்ராபர்கள் எடுக்கத்தெரியாமல் எடுப்பதினால் வருகிற விஷயம் இது என்று கூட பேசும் நிபுணர்கள் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். காரணம் லோ ஷட்டர் போடோக்ராப். என்று அதற்கு விளக்கம்  தரப்படுகிறது.

எது எப்படியோ. மக்களின் நம்பிக்கையை இப்படி கூறு போட்டுப் பார்ப்பது ஆரோக்யமாக தெரியவில்லை.. கால காலமாக நம் வளர்ப்பு முறையில் நம்பிக்கை சார்ந்த பல விஷயங்கள் இருக்கிறது. நிலாவில் பாட்டி வடை சுடுவதில் ஆரம்பித்து இது தான் அப்பா என்று அம்மா அறிமுகம் செய்து வைக்கும் வரை நம்பிக்கை தான் வாழ்கை என்று ஆகி விட்டது. எதோ ஒரு இலக்கை நோக்கி ஓடும் போது எதையோ ஆதாரமாக நம்பிப் போவது இயல்பானது. நம் அன்றாட வாழ்வின் ஆதாரமே நம்பிக்கை தான். அந்த நம்பிக்கையை நாம் அடிக்கடி சோதிப்பது தவறில்லை.. ஓஷோவின் கருத்தும் அது தான்..

ஒரு விஷயத்தின் மீது நமக்கு இருக்கும் நம்பிக்கையை அடிக்கடி சோதித்து பார்க்கும் போது தான் அதன் மீதான நம்பிக்கை அதிகரிக்கிறது. ஆனால் சோதனை/ஆராய்ச்சி மட்டுமே தான் நடைபெறுகிறது என்றால் மக்களுக்கு நம்பிக்கை மீதே நம்பிக்கை போயி விட்டதை தான் காட்டுகிறது.. எதர்க்கெடுத்தாலும் சந்தேகம்; ஆராய்ச்சி என்று இருப்பது ஆபத்தானது. நாம் நம்பும் ஆதாரம் மேல் நம்பிக்கை போவது ஒரு விஷயம். அனால் நம்பிக்கை மீதே நம்பிக்கை போயி விட்டால் அதற்கு மாற்று வழியே இருக்க முடியாது.. எல்லாவற்றையும் ஆராயாமல் அனுபவிக்கக் கற்றுக் கொண்டால் வாழ்வில் சங்கடங்கள் குறைவு..! நிம்மதி அதிகம்..!!!

Where to lose?

How many books have we seen which celebrates victory? How many articles / people give tips about winning in life? How many wants to win in life; in career; in everything they attempt to? How many of us don’t relate our ego with our defeat or for that matter winning? How many are ready to be defeated? How many of us know where to win?

Day in day out we are afraid of getting defeated. It could be against anybody – boss; father; mother; son; daughter; wife; boy friend; girl friend; society; and the list goes on... We choose our options so carefully that we should not get lost in the game of life. We strive to win in our lives. We are scared to accept pain; accept defeats and disappointments. We are worried to let go of our ego; let go of our social status; our prestige and whatever it brings along with it.

It is not our fault. Nature has made it that way. Our race started when we ran to get a place inside our mother’s womb. Since then our life has become a race; race against somebody; race against time; race against money; race against every other thing in the life and all that we are worried about is the victory.

I have always been wondering what we lose in life by accepting defeat in front of our Parents or vice versa? How much of our bank balance will get deducted when we let go of our ego in front of our Husband / Wife? How much of peace and prosperity will go away from family when we let go of our self to our most treasured relationship?

I am not saying that life is for losing and we lose our identity. But life is not about ONLY winning. The most sad part is most of us are ready to let strangers win over us easily (in the name of corporate culture) but we let our ego win against our own mother, father, wife, kids and people who dream about our ‘real’ success. Sometimes we have to teach ourselves that disappointments are necessary to spice up life through its lesson; pains and sufferings prepare us for the rainy days; holding up ego necessarily lets us down in life.

Knowing “where to lose” in life is equally important as knowing “where to win”.

Things to Remember....

Its been a while since I wrote on my blog - Not because I did not have topics but I had too many to choose one from. Nevertheless, while am still contemplating what to write, thought its good to share the below quote from a Pencil Maker which is worth lifetime..

The Pencil Maker took some pencils aside, just before putting them into the box.

He said, "There are 5 things you need to know before I send you out into the word. Always remember them and never forget them, and you will become the best pencil you can be."

"One: You will be able to do many great things, but only if you allow yourself to be held in someone's hand."

"Two: You will experience a painful sharpening from time to time, but you'll need it to become a better pencil."

"Three: You will be able to correct any mistakes you might make."

"Four: The most important part of you will be what's inside."

"Five: On every surface you are used on, you must leave your mark. No matter what the condition, you must continue to write."

Learn to be the best pencil to succeed in every walk of life.

அன்புள்ள அப்பா....!

உறவை அறிமுகப் படுத்துவது தாய் என்றால் உலகத்தை அறிமுகப் படுத்துவது தந்தை தான். நாம் சொல்லி  கொடுப்பதை வைத்து வளர்கிறார்கள் நம் பிள்ளைகள் என்று எண்ணாமல்  நம்மைப் பார்த்தே நம் குழந்தைகள் வளர்கிறார்கள் என்ற  உண்மை  புரிந்த அப்பாக்கள் பலருக்கு நன்றி சொல்லும் எண்ணத்தின் வடிவம் - இந்த எழுத்துக்கள்.

ஒரு மகளுக்கு முதல் நாயகன் அவள் அப்பா தான்..தன் தாயை தன் அப்பா பார்த்து கொள்வதின் அடிப்படையில் தான் தன் கணவன் பற்றிய எதிர்பார்ப்பே வருகிறது / வளர்கிறது. தன் தந்தை ஊர் போற்றும் உத்தமராக இருந்தால் தன் கணவன் நாடு போற்றும் நல்லவராக வர வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்பு நியாயம் தான்.  தன் வாழ்கையை  ஒப்படைக்க ஒருத்தனை தேடும் பெண்களின் எண்ணத்தில்,  எதிர்பார்ப்பு விதையை விதைக்கும் தந்தையின் பெருமையை என்ன சொல்லுவது ?  ஒரு மகனுக்கு முதல் ஆசான் அவன் அப்பா தான். மகன் தன்னுடைய  வாழ்வின்  பிற்பாதியில் எப்படி வாழ  வேண்டும் என்ற எண்ணம், முற்பாதியில் பார்த்த தந்தையின் நடத்தை தான் என்றால் அது மிகையாகாது. கல்லுக்கு வலிக்கும் என்று தெரிந்து தான் சிற்பி சிலை செதுக்குகிறான்.. அது போல் நம்மில் இருக்கும் வேண்டாத குணத்தை களைந்து நம்மை இந்த உலகத்துக்கு பரிசளிக்க விரும்பும் சிற்பி, தந்தை தான் என்றால், மறுக்க மனம் பலருக்கும் யோசிக்கும்.

எப்போதோ கேள்விப்பட்ட நிகழ்ச்சி ஒன்று. உடல் ஊனமுற்ற  குழந்தையை ஒரு தந்தை எங்கு போனாலும் கூட்டி கொண்டு போவார். அப்படி போகும் போது ஒருவர் கேட்டார்.. ஏம்பா இப்படி இவனை எங்கே போனாலும் தூக்கிட்டு அலையறியே ? கஷ்டமா இல்லையானு (ஊருக்கு ஒருத்தர் இப்படியும் இருப்பாங்கல) . அதுக்கு அந்த அன்புள்ள அப்பா  சொன்ன பதில் - "இந்த குழந்தையை என்னால் மட்டுமே பாத்துக்க முடியும்னு தான் கடவுள் என்கிட்டே குடுத்ருக்காறு. எப்படிங்க விட முடியும்."

தான் பார்க்காத உலகத்தை, உயரத்தை நம் மகனோ மகளோ பார்க்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் குழந்தையை தோள் மீது உட்கார  வைத்து அழகு பார்க்கும் மனம் அப்பாமார்களுக்கு மட்டும் தான் வரும். தான் செய்யும் ஒவ்வொரு விஷயமும் நேரடியாகவோ அல்லது மறை முகமாகவோ தன் பிள்ளைகளை பாதிக்கும் என்று தெரிந்து தன் வாழ்க்கைப் பாதையை மாற்றி கொள்ளும் அளவுக்கு பக்குவப்பட்டவர்கள் தான் அப்பாக்கள். தன் மகனோ மகளோ தலை நிமிர்ந்து நடக்க வேண்டும் என்பதற்காக தலை வணங்கத் தயாராக இருக்கும் தைரியசாலிகள் அப்பாக்கள். தன் மகனின் கம்பீரத்தை பார்க்க, யார் முன்னிலும் கூனி குறுகி கை கட்டி நிற்கத் தயங்காதவர்கள் அப்பாக்கள். பெற்ற கடமைக்காக ஒரு நிலை வரை, பட்ட கடனை தானே அடைக்க நினைக்கும் நெஞ்சுரம் கொண்டவர்கள். நாடு விட்டு நாடு போய், உச்சி வெயில்லில் வியர்வை சிந்தி உழைத்து, தன் வாரிசின் மழலைச்  சொல்லை தொலை பேசியில் மட்டுமே கேட்கும் திடம் படைத்த தியாகிகள் அப்பாக்கள்.

ப்,ப என்ற இரண்டு வல்லின எழுத்துக்கள் இருந்தாலும் பிள்ளைகளின் வளர்ச்சியை மறைந்து நின்று ரசிக்கும் மென்மையானவர்கள் அப்பாக்கள் தான். 10 மாதம் சுமந்து பெற்றத் தாய்க்கு பாசம் இருப்பது நியாயம். அனால் அப்படி ஒரு தொப்புள் கொடி உறவு இல்லாமலே தாய்க்கு சமமாக அடுத்த தலைமுறையை வளர்க்க தயாராக இருக்கும் - வாழும் வழிகாட்டிகள் அப்பாக்கள்.  தந்தைக்கும்  தாய்  அமுதம்  சுரந்ததம்மா;  தங்கத்தை  மார்போடு  அனைக்கையிலே என்ற நா. முத்துகுமார் வரிகள் உண்மை உணர்வு.

இப்படித்தான் இருக்க வேண்டும் வாழ்வில் என்ற வாழ்வாதாரத்தை தன் வாழ்க்கையின் மூலம் சொல்லிக் கொடுக்கும் தந்தையின் அருமையை சொல்ல 30 40 வரிகள் போதாது....!