சிறிய இடைவேளை விட்டு மீண்டும் என்னை சந்தித்தேன்.. மனம் திறந்து பேசத்தோன்றிய உடன் பேச ஆரம்பித்தோம்.. இன்று தனிமை எனக்கு உணர்த்திய விஷயம் ரொம்ப ஆச்சரியமான விஷயம். இது நினைப்பைப் பற்றியது.. யாரைப் பற்றிய நினைப்பு என்பது இல்லை இது.. ஒருவகை எதிர்பார்ப்பு என்று கூட சொல்ல முடியும்.. ஆனால் இது அதையும் தாண்டிய செய்தி..
நாம் ஒருவரைப் பற்றி என்ன எண்ணுகிறோம் எப்படி நினைக்கிறோம் என்பதை விட அடுத்தவர்கள் நம்மை எப்படி நினைக்கிறார்கள் என்று தான் அதிகம் கவலைப் படுகிறோம்... என்னால் உடனடியாக ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை என்றாலும் சிந்திக்க ஆரம்பிக்கும்போது சில உண்மைகள் புலப்பட்டன.
நாம் ஒருவரைப் பற்றி எவ்வளவு நேரம் என்னவெல்லாம் சிந்திக்கிறோம் என்று நமக்குத் தெரியும். அதை அவர்களிடமும் சில நேரங்களில் சொல்லியும் விடுகிறோம். அப்படி சொல்லியும் சில நேரங்களில் அவர்கள் அதை புரிந்து கொள்ளவில்லை என்று நினைக்கிறோம். இப்படி நினைப்பதற்கு காரணம் அவர்கள் நம்மை ஒதுக்குகிறார்கள் இல்லை நம்மை மதிக்கவில்லை என்ற எண்ணம் மேலோங்கும் போது தான். நாம் அவர்களைப் பார்ப்பது போல் அவர்கள் நம்மைப் பார்க்க வேண்டும் என்று அர்த்தம் இல்லை. நாம் அவர்களுக்கு கொடுக்கும் முக்கியத்துவம் அவர்கள் நமக்கு கொடுக்க வேண்டும் என்ற அவசியம் இல்லை. நாம் ஒருவரை ஒரு விதமாக பார்ப்பது போலவே அவர்களும் அப்படியே நம்மைப் பார்க்க வேண்டும் என்ற தேவையும் இல்லை.
இயற்கை ஒவ்வொருவரையும் ஒவ்வொரு விதமாக படைத்திருக்கிறது. ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு விதமாக தன்னையும் தன் குணாதிசயங்களையும் வெளிப்படுத்துவர். இதில் தன் அன்பு, கோபம், அனுதாபம் மற்றும் பல்வேறு உணர்வுகளையும் உணர்ச்சிகளையும் ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு விதமாக வெளிப்படுத்துவர் என்பதை முதலில் புரிந்துகொள்ள வேண்டிய அடிப்படை உண்மை. நமக்கு வேண்டிய நேரத்தில் நமக்கு பிடித்தது போல் நமக்கு அன்போ பாசமோ கோபமோ காண்பிக்க வேண்டும் என்றால் அவர்கள் நம்மால் உருவாக்கப்பட்ட கற்பனை கதாபாத்திரமாக மட்டுமே இருக்க முடியும்....
அவர் அவர்களுக்கு நேரம் இருக்கும்போது தான் அடுத்தவர்களைப் பற்றி கவலைப் படுவார்கள் என்ற அடிப்படை உண்மையை புரிந்துகொண்டால் இந்த எண்ணம் நமக்குத் தோன்றாது. இன்னொன்றும் உண்மை இருக்கிறது. ஒருவர் நமக்கு நேரம் ஒதுக்கும்போது நிறைவாகவும் அவர்கள் நம்மை ஒதுக்கும் போது துன்பப் படுவதாலும் தான் இத்தனை குழப்பங்கள். நமக்காக நேரம் ஒதுக்கினாலும் சரி, இல்லை, நம்மையே ஒதுக்கினாலும் சரி, நமக்கு நாம் நேரம் ஒதுக்குவது தான் முக்கியம் என்று நினைக்கும் போது இந்த வாழ்க்கை அழகாக மாறுகிறது. அப்படி மாறும்போது தனிமையை மேலும் ரசிக்க முடிகிறது..
அன்பையும் ஆறுதலையும் வெளியேத் தேடுவதானால் வருவது அதிக அன்போ ஆறுதலோ இல்லை என்பதை புரிய வைத்த தனிமைக்கு நேரம் அதிகம் ஒதுக்கினால் மேலும் பல உண்மைகள் நமக்குப் புரியத் தொடங்கும் என்று ஒப்புக் கொண்டு விடைப் பெற்றோம்.
நாம் ஒருவரைப் பற்றி என்ன எண்ணுகிறோம் எப்படி நினைக்கிறோம் என்பதை விட அடுத்தவர்கள் நம்மை எப்படி நினைக்கிறார்கள் என்று தான் அதிகம் கவலைப் படுகிறோம்... என்னால் உடனடியாக ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை என்றாலும் சிந்திக்க ஆரம்பிக்கும்போது சில உண்மைகள் புலப்பட்டன.
நாம் ஒருவரைப் பற்றி எவ்வளவு நேரம் என்னவெல்லாம் சிந்திக்கிறோம் என்று நமக்குத் தெரியும். அதை அவர்களிடமும் சில நேரங்களில் சொல்லியும் விடுகிறோம். அப்படி சொல்லியும் சில நேரங்களில் அவர்கள் அதை புரிந்து கொள்ளவில்லை என்று நினைக்கிறோம். இப்படி நினைப்பதற்கு காரணம் அவர்கள் நம்மை ஒதுக்குகிறார்கள் இல்லை நம்மை மதிக்கவில்லை என்ற எண்ணம் மேலோங்கும் போது தான். நாம் அவர்களைப் பார்ப்பது போல் அவர்கள் நம்மைப் பார்க்க வேண்டும் என்று அர்த்தம் இல்லை. நாம் அவர்களுக்கு கொடுக்கும் முக்கியத்துவம் அவர்கள் நமக்கு கொடுக்க வேண்டும் என்ற அவசியம் இல்லை. நாம் ஒருவரை ஒரு விதமாக பார்ப்பது போலவே அவர்களும் அப்படியே நம்மைப் பார்க்க வேண்டும் என்ற தேவையும் இல்லை.
இயற்கை ஒவ்வொருவரையும் ஒவ்வொரு விதமாக படைத்திருக்கிறது. ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு விதமாக தன்னையும் தன் குணாதிசயங்களையும் வெளிப்படுத்துவர். இதில் தன் அன்பு, கோபம், அனுதாபம் மற்றும் பல்வேறு உணர்வுகளையும் உணர்ச்சிகளையும் ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு விதமாக வெளிப்படுத்துவர் என்பதை முதலில் புரிந்துகொள்ள வேண்டிய அடிப்படை உண்மை. நமக்கு வேண்டிய நேரத்தில் நமக்கு பிடித்தது போல் நமக்கு அன்போ பாசமோ கோபமோ காண்பிக்க வேண்டும் என்றால் அவர்கள் நம்மால் உருவாக்கப்பட்ட கற்பனை கதாபாத்திரமாக மட்டுமே இருக்க முடியும்....
அவர் அவர்களுக்கு நேரம் இருக்கும்போது தான் அடுத்தவர்களைப் பற்றி கவலைப் படுவார்கள் என்ற அடிப்படை உண்மையை புரிந்துகொண்டால் இந்த எண்ணம் நமக்குத் தோன்றாது. இன்னொன்றும் உண்மை இருக்கிறது. ஒருவர் நமக்கு நேரம் ஒதுக்கும்போது நிறைவாகவும் அவர்கள் நம்மை ஒதுக்கும் போது துன்பப் படுவதாலும் தான் இத்தனை குழப்பங்கள். நமக்காக நேரம் ஒதுக்கினாலும் சரி, இல்லை, நம்மையே ஒதுக்கினாலும் சரி, நமக்கு நாம் நேரம் ஒதுக்குவது தான் முக்கியம் என்று நினைக்கும் போது இந்த வாழ்க்கை அழகாக மாறுகிறது. அப்படி மாறும்போது தனிமையை மேலும் ரசிக்க முடிகிறது..
அன்பையும் ஆறுதலையும் வெளியேத் தேடுவதானால் வருவது அதிக அன்போ ஆறுதலோ இல்லை என்பதை புரிய வைத்த தனிமைக்கு நேரம் அதிகம் ஒதுக்கினால் மேலும் பல உண்மைகள் நமக்குப் புரியத் தொடங்கும் என்று ஒப்புக் கொண்டு விடைப் பெற்றோம்.
